Κ. ΘΕΟΤΟΚΗ, Ο
ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ
Με δεδομένο ότι η ιστορία του
Κατάδικου είναι μια πάλη συναισθημάτων, είναι παρουσίαση γυμνών των ανθρώπινων
ψυχών με τις ανάγκες και τις αδυναμίες τους, θελήσαμε να μπούμε στη θέση των
ηρώων μας και να αφουγκραστούμε την ψυχή τους…
Η δικαιοσύνη και οι νόμοι στηρίζονται σε άλλα κριτήρια. Ο άνθρωπος, όμως,
είναι συχνά υπερβολικά ανυπεράσπιστος
απέναντι στα πάθη του, έρμαιο της
σύγκρουσης ανάμεσα στη νόηση και το ένστικτο. Κι εμείς, ως αναγνώστες, ποια
στάση να κρατήσουμε; Να γίνουμε κριτές εκ του ασφαλούς είναι το πιο εύκολο όχι
όμως και το πιο αποτελεσματικό. Με το σκεπτικό αυτό, οι μαθητές παρακινήθηκαν
να γράψουν σελίδες ημερολογίου και να παρουσιάσουν σε πρώτο πρόσωπο τα συμβάντα
από την οπτική των ηρώων: μια οπτική που δε διαφοροποιείται μόνο ανάλογα με το
πρόσωπο, αλλά ανάλογα και με τη φάση της ζωής όπου βρίσκεται. Γιατί στο μακρύ
ταξίδι μας δεν είμαστε ίδιοι…
Η φιλόλογος
Τόλη Δήμητρα
ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Μαργαρίτα: Πώς
βλέπω τον Πέτρο Πέπονα κατά τη διάρκεια της παράνομης σχέσης μας…
21 Οκτωβρίου 1919
Σήμερα είμαι πολύ ευτυχισμένη!!!
Μόλις γύρισα από την κρυφή συνάντησή μου με τον Πέτρο και αισθάνομαι απίστευτα
ανανεωμένη. Μόλις με είδε με φίλησε παθιασμένα. Νιώθω σα δεκαπεντάχρονο
κοριτσάκι…
Όταν
με κοιτάει στα μάτια χάνομαι… Έχει τόσο όμορφα μάτια και ο τρόπος που με κοιτά
με κάνει να λιώνω! Αυτή η τρυφερή, ζεστή , σφιχτή αγκαλιά του… Όταν βρίσκομαι
σε αυτήν είναι σα να χάνονται τα πάντα τριγύρω μας, να μη υπάρχει τέλος, λύπη
και καημοί. Σα να είμαι σε άλλο πλανήτη, άλλη διάσταση! Μακάρι να μην τέλειωναν ποτέ αυτές οι
στιγμές. Δε θέλω να φύγω ποτέ από κοντά του. Ας ήμουν για πάντα δίπλα του…
Με
πήρε αγκαλιά, καθίσαμε στο γρασίδι κοιτώντας τα αστέρια. Με φιλούσε στο λαιμό
και μου εξομολογούνταν τον έρωτά του. Με έκανε να νιώθω δικιά του και μόνο δικιά
του για ΠΑΝΤΑ. Μου έλεγε πως θα μείνουμε για πάντα μαζί , γιατί έρωτές σαν το
δικό μας μένουν αναλλοίωτοι στο χρόνο… Τον αισθάνομαι τόσο θερμό, δίπλα μου,
δικό μου, σε αντίθεση με το Γιωργή. Όπως
περνά ο καιρός, τόσο πιο ψυχρή αισθάνομαι την παρουσία του. Η καλοσύνη
του, αυτή που παλιά με παρηγορούσε, σήμερα με κάνει να νιώθω αδιαφορία και
απέχθεια. Ο Γιωργής ποτέ δε με έκανε να νιώσω όπως ο Πέτρος.
Ήταν
σα να τον περίμενα σε όλη την άχαρη ζωή μου. Η αγάπη που κάθε γυναίκα θέλει να
αισθανθεί… Με κατακτά συνεχώς… Είναι ωραίος, πολύ ωραίος. Τα πανέμορφα μάτια
του, τα καλλίγραμμα χείλια του … Μπορούν να σε στείλουν στην κόλαση, απλά για
να τα φιλήσεις, να τα αισθανθείς. Είναι με διαφορά το πιο τέλειο ον που έχω δει
ποτέ στα μάτια μου…
Από τις μαθήτριες
Σοφία Μοσχοπούλου
Άννα Πανταζή
Μαργαρίτα: Πώς
νιώθω για τον Τουρκόγιαννο κατά τη διάρκεια της παράνομης σχέσης μα με τον
Πέτρο…
Νιώθω ένα μίσος για τον
Τουρκόγιαννο, γιατί συνέχεια επεμβαίνει στη ζωή μου και δε μ’ αφήνει να ζήσω
τον τρελό έρωτά μου. Γίνεται συνέχεια αδιάκριτος και ανησυχώ μήπως με
μαρτυρήσει στον άντρα μου και τότε… πόσο κακό θα μου κάνει δεν το καταλαβαίνει.
Λέει πως μ’ αγαπάει, όμως με όσα κάνει θα με διαλύσει προσωπικά και θα μου
καταστρέψει όλη μου τη ζωή. Μήπως εκείνο το φιλί που δεν του έδωσα τότε το
λαχταρά ακόμα; Μήπως να τον φιλήσω για
να με αφήσει να ζήσω ελεύθερη; Δε με σέβεται και νιώθω πως δε με εκτιμάει,
παρόλο που λέει ότι με αγαπάει. Έτσι φτάνω στα όριά μου, τόσο που θέλω να βγει
από τη μέση… Να του δώσω ό,τι επιθυμεί, αρκεί να σταματήσει να με πολιορκεί.
Από τους μαθητές
Γιάννη
Μπατζικώστα
Κωνσταντίνα Μπούσια
Μαργαρίτα: Πώς
νιώθω για τον Τουρκόγιαννο μετά την εξομολόγηση του Πέτρου ότι ήταν ο φονιάς
του άντρα μου Γιώργη Αράθυμου…
Ο Πέτρος μου εξομολογήθηκε κάτι
που με τάραξε. Είναι ο δολοφόνος του Γιώργη. Τότε ένιωσα μίσος και απέχθεια για
τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί τόσο καιρό ζω με το δολοφόνο του άντρα μου. Έτσι
άλλαξα και τη γνώμη μου για τον Τουρκόγιαννο. Τον θαυμάζω για την τιμιότητά του
για την καλοσύνη του και ακόμα περισσότερο για την αυτοθυσία του. Νιώθω τύψεις.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος μπήκε στη φυλακή χωρίς να είναι ένοχος; Γιατί ενώ ο
Πέτρος του ομολόγησε την πράξη του τον καλύπτει; Εμένα προστατεύει. Από σήμερα
ο Τουρκόγιαννος έχει μια ξεχωριστή θέση
στην καρδιά μου…
Από τους μαθητές
Μαρία Κουκουλίδου
Γιώργο Κουτρουλό
Μαργαρίτα: Πώς
νιώθω για τον Πέπονα μετά την
εξομολόγηση του Πέτρου ότι ήταν ο φονιάς του άντρα μου Γιώργη Αράθυμου και τη
συμβίωση μαζί του…
Τα πράγματα δεν είναι πια όπως
παλιά. Έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου για τον Πέτρο, αφότου μου αποκάλυψε πως
αυτός σκότωσε το δύσμοιρο άντρα μου. Πριν μάθω την αλήθεια τον αγαπούσα και τον
εμπιστευόμουν. Απολάμβανα τις ώρες που περνούσαμε μαζί. Ανυπομονούσα να τον
ξαναδώ και δεν άντεχα μακριά του. Ρίσκαρα τα πάντα παίζοντας με τη φωτιά. Τώρα
πλέον τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Φοβάμαι πολύ μήπως μου κάνει και μένα κακό,
όπως και στον καημένο τον άντρα μου, που μου λείπει πολύ και αυτός και η ζωή
που έκανα μαζί του. Μπορεί να μην ζούσαμε με πολυτέλειες, αλλά μου
συμπεριφέρονταν άψογα. Αντιθέτως οι μέρες με τον Πέτρο περνούν δύσκολα και
βασανιστικά. Τον έχω σιχαθεί. Δεν έχει απομείνει κανένα αίσθημα τρυφερότητας
για κείνον πια. Δε θέλω ούτε να του μιλάω ούτε να ακούω τη φωνή του. Δεν αντέχω
να ακούω ούτε την ανάσα του τα βράδια. Σιχαίνομαι και τον εαυτό μου, όταν με
αγγίζει. Νομίζω πως αρχίζει να το καταλαβαίνει. Μακάρι να μην είχα πέσει στην
αγκαλιά του. Μακάρι να ζούσε ο άντρας μου. Μακάρι να μην παρεξηγούσα τον Τουρκόγιαννο.
Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς…
Από τις μαθήτριες
Παπακώστα Σουλτάνα
Παπαγιαννούλη Μαργαρίτα
Δευτέρα
18 Νοεμβρίου 2013
Από πού να
αρχίσω… είμαι η πέτρα του σκανδάλου. Ο Γιώργος πέθανε και αναπολώ τις στιγμές
που ήμασταν μαζί. Μου λείπει πάρα πολύ, δεν αντέχω την απουσία του, ενώ στην
αρχή δε με ένοιαζε που τον κεράτωνα, δεν ένιωθα καν άσχημα γι’ αυτή μου την
πράξη. Μου άρεσε ο φλογερός έρωτας με τον Πέτρο. Με έκανε να νιώθω γυναίκα. Από
την άλλη είχα και τον Τουρκόγιαννο που με ακολουθούσε στα κτήματα και ζήλευε
και ο Πέτρος. Δεν ήταν σωστό να έχεις σχέση με τρεις… Εντωμεταξύ ο Γιώργος
κοιμόταν όρθιος. Δεν καταλάβαινε Χριστό. Όλη μέρα στα χωράφια. Πλέον είμαστε παντρεμένοι
με τον Πέτρο και δεν τον θέλω, δε νιώθω τα ίδια αισθήματα γι’ αυτόν. Νιώθω
άδεια, σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Πώς μπόρεσα και φέρθηκα έτσι στο
Γιώργο για έναν ενθουσιασμό της στιγμής; Ο Πέτρος μου εξομολογήθηκε ότι είναι ο
φονιάς του και όχι ο καψερός ο Τουρκόγιαννος που σαπίζει στη φυλακή. Δε θέλω να
με ακουμπάει. Τον μισώ! Γιατί σκότωσε το Γιώργο; Δε φτάνει που τον απατούσαμε
τον σκοτώσαμε -κι εγώ μαζί του, έτσι νιώθω… Όμως ο Πέτρος δεν ήθελε να ζω με
άλλον άντρα. Χθες πήγε να μου κάνει έρωτα, αλλά δεν ήθελα. Με ξάπλωσε στο
κρεβάτι και άρχισε να μου βγάζει τα ρούχα με μανία. Έκλαιγα από το φόβο μου και
φαντάσου εγώ πέθαινα για να συναντηθώ μαζί του. Και τώρα ζούμε μαζί, είναι
δικός μου και δεν τον θέλω. Ας με βοηθήσει ο Θεός.
Από τις μαθήτριες
Στεργιανή Μπατζικώστα
Σοφία Πανωλή
Δεν μπορώ να
καταλάβω που πήγε όλο το πάθος που ένιωθα για τον Πέτρο. Θυμάμαι, όταν ακόμα
ζούσε ο άντρας μου την ανυπομονησία που είχα για να τον δω. Εξαιτίας του
επίμονου ενδιαφέροντός του ενέδωσα κι εγώ. Τώρα όμως που ζούμε μαζί όλη αυτή η
φλόγα αρχίζει και σβήνει. Αν και φαίνεται παράλογο αναπολώ τις στιγμές με τον
καλόψυχο άντρα μου. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ο Πέτρος, όμως μου
εξομολογήθηκε ότι εκείνος ήταν ο φονιάς του μακαρίτη του άντρα μου του Αράθυμου.
Όταν το έμαθα συγκλονίστηκα. Δεν το πίστευα. Πώς γινόταν ο άντρας που με
πολιορκούσε τόσο καιρό και ισχυριζόταν πως μ΄
αγαπάει να κάνει κάτι τόσο απάνθρωπο; Δεν έχω λόγια να περιγράψω τι
αισθάνομαι αυτή τη στιγμή. Μήπως πρέπει να αρχίσω να τον φοβάμαι; Ποιος μου
λέει ότι δε θα σκοτώσει και μένα; Πλέον το μόνο που νιώθω γι’ αυτόν είναι απέχθεια. Δεν ξέρω αν θα αντέξω
μαζί του μια ζωή, χωρίς να τρελαθώ…
Από τους μαθητές
Σοφία Παπαθανασίου
Θωμά Παπαθεοχάρη
Αφού μου
εξομολογήθηκε ο Πέτρος ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος του άντρα μου, τον έχω
σιχαθεί. Περνούσαμε πολύ καλά στη σχέση μας αλλά ζήλευε πολύ τον άντρα μου και
τον σκότωσε για να μη με μοιράζεται. Δεν το περίμενα ποτέ από τον Πέτρο να
φτάσει μέχρι το έγκλημα και να κατηγορήσει τον καημένο τον Τουρκόγιαννο. Δεν
θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου. Πλέον τα βράδια πηγαίνω να κοιμηθώ και ξυπνάω
γιατί φοβάμαι πως θα έρθει στον ύπνο μου να σκοτώσει κι εμένα. Πραγματικά
φοβάμαι πολύ. Έχει τρελαθεί. Ποιος ξέρει πού μπορεί να φτάσει…; Είχαμε που
είχαμε παράνομη σχέση, αλλά δεν περίμενα ούτε μια στο εκατομμύριο ότι είχε
σκαρφιστεί κάτι στο βρώμικο μυαλό του.
Το συγχωρεμένο δεν τον έφτασε ποτέ ούτε πρόκειται να τον φτάσει στο χαρακτήρα.
Έχω μετανιώσει πικρά γι’ αυτό που έχει
γίνει.
Από τους μαθητές
Κων/νο
Κορινιώτη
Νίκο Κουτσή
Πέπονας: Μιλώ
για τον έρωτά μου με τη Μαργαρίτα
Τρίτη 15 Ιανουαρίου
1917
Απόψε , αυτή την κρύα νύχτα
συλλογίζομαι τον έρωτά μου με τη Μαργαρίτα μου. Πόσο τη θέλω! Δε βλέπω την ώρα
να την ξανασφίξω στην αγκαλιά μου! Πόσο θα ήθελα να ήμαστε μαζί τώρα και να
γεύομαι τα υπέροχα φιλιά της! Το πάθος μου για κείνη είναι τόσο μεγάλο που δεν
μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Πόσο λαχταράω τη στιγμή που θα την έχω
μόνο δικιά μου!! Σήμερα δεν μπόρεσα να
αντισταθώ. Τη φίλησα παρά την άρνησή της. Δεν αντέχω στην ιδέα πως κάποιος
άλλος τη χαίρεται. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να είμαστε μαζί κα να είναι
μόνο δικιά μου.
Από τις μαθήτριες
Αουρέλα Λάλα
Αργυρώ Λαφατζή
Πέπονας: Τι
σκέφτομαι για τον Τουρκόγιαννο πριν τη συνάντησή μας στη φυλακή…
Ήμουν σίγουρος ότι αυτός θα
μπορούσε να κατηγορηθεί για τη δολοφονία του Αράθυμου, του άντρα της Μαργαρίτας.
Εγώ ήμουν υπεράνω πάσης υποψίας και κανένας δε θα μπορούσε να σκεφτεί ότι το
είχα κάνει εγώ, ενώ ο Τουρκόγιαννος είχε κάθε λόγο για να κάνει κάτι τέτοιο. Όλοι ήξεραν ότι αγαπούσε
από μικρός τη Μαργαρίτα και πως για χάρη της θα έκανε τα πάντα. Παρ’ όλα αυτά
έχω τύψεις για το αδίκημα που διέπραξα. Η σκιά του μακαρίτη με κυνηγάει παντού.
Αντέχω όμως να ομολογήσω, να καταδικαστώ για ν΄
αφεθεί ελεύθερος ο Τουρκόγιαννος;
Από τη μαθήτρια
Ευαγγελία Νάτσιου
Πέπονας: Τι
σκέφτομαι για τον Τουρκόγιαννο μετά τη συνάντησή μας στη φυλακή και την
εξομολόγηση του εγκλήματός μου…
Σήμερα συνέβη κάτι που ποτέ δεν
περίμενα… Φοβόμουν πως αργά ή γρήγορα θα έφτανε η στιγμή της αποκάλυψης. Δε φανταζόμουν
ποτέ όμως ότι θα γινόταν με αυτόν τον τρόπο! Ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου. Δεν
άντεχα άλλο. Το μυστικό του φόνου με καταπίεζε από καιρό, ήταν κάτι που έβραζε
μέσα μου και προσπαθούσε κάθε στιγμή να βγει. Η παρουσία όμως του Τουρκόγιαννου
στο κελί και τα βλέμματα των άλλων φυλακισμένων δημιουργούσαν μια καταπιεστική
ατμόσφαιρα που με ανάγκασε να αποκαλύψω πως εγώ κι μόνο εγώ ήμουν ο φονιάς του
Αράθυμου. Ποτέ όμως δεν περίμενα ότι ο Τουρκόγιαννος θα έχει αυτή την αντίδραση
απέναντί μου! Με τα δακρυσμένα μάτια μου τον είδα για μια στιγμή να χαμογελά
μετά την εξομολόγηση. Αλήθεια τον είδα!
Κάτι άλλαξε όμως μέσα του! Ξαφνικά γύρισε και ισχυρίστηκε πως αυτός τον
σκότωσε! Άραγε τι τον έκανε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Γιατί θέλει να
καταδικαστεί ενώ είναι αθώος; Γιατί…; Γιατί…; Γιατί…; Τόσα γιατί βασανίζουν το
μυαλό μου και το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Είναι άραγε τόσο καλός όσο θέλει να
δείχνει; Γιατί κάποιος να θέλει να είναι το θύμα; Πώς γίνεται να βάζει την
ευτυχία της Μαργαρίτας πάνω από την ελευθερία του; Ακόμη κι εγώ που είμαι
άντρας της και την αγαπάω τόσο που το πάθος μου για κείνη με έκανε να γίνω
δολοφόνος, δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να μείνω κατάδικος για να είναι εκείνη
ευτυχισμένη. Τελικά σε αυτή την κατάσταση κάποιος πρέπει να είναι το θύμα της υπόθεσης
και να υποστεί την τιμωρία. Αφού αυτός επέλεξε από μόνος του να είναι το θύμα
του εαυτού του, εμένα δε μου πέφτει κανένας λόγος! Είναι άξιος της μοίρας του!
Από τους μαθητές
Νίκη Λαγού
Λάμπρο Μπατζικώστα
Τουρκόγιαννος: Να γιατί συγχωρώ τον Πέπονα…
Η δύναμη για τον άνθρωπο είναι η
αγάπη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για να συγχωρήσω τον Πέπονα, παρά το έγκλημα
που διέπραξε. Άλλωστε η συγχώρεση αποτελεί το μεγαλύτερο προνόμιο της αγάπης
και με αυτήν εξασφαλίζεται η πνευματική γαλήνη και η σωτηρία του ανθρώπου. Γι’
αυτό το λόγο δύναμη αποκτά κάποιος, όταν είναι πνευματικά δυνατός. Μπαίνοντας στη
φυλακή έγινα δυνατότερος καθώς πλήρωσα τα λάθη ενός άλλου ανθρώπου για την
ευτυχία της Μαργαρίτας, χωρίς να υπολογίσω το δικό μου καλό…
Από τους μαθητές
Ιωάννη Μάρε
Αθανάσιο Κωστούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου